21 juni 2017: Reflecties (XXII)

Is filosofie: alles bevragen, alles ter discussie stellen? Is dat zo? Ik vraag het me af.


Ik prijs mezelf gelukkig te leven in een beschaving, de Europese, waarin je niet te pas en te onpas gedwongen bent om je uiteen te zetten met en te verdedigen tegen premoderne diehards die koste wat het kost hun antieke geloof hoog willen houden. Bijvoorbeeld inzake evolutietheorie en godsgeloof. Vermoeiend, dat retroactivisme.


God als Natuur is overal, en er is geen buiten.


Natuurlijk bestaat God, want er is het bestaan.

God: het bestaan wanneer wij het vieren!

De vraag wordt dan: hoe te vieren? Met welke beelden, mythen en rituelen?

Hoe het leven te vieren?

Hoe te vieren te bestaan?

Hoe de vreugde te bestaan te vieren, en daarmee in het leven te roepen? – de dubbele werking van lyriek!

Dat ik besta. Dat we bestaan. Dat er bestaan is, – voorbij al wat leeft en het daarmee insluitend. (Niet als ontologische uitspraak, maar in lyrische zin.)

Hebben we daar symbolen voor nodig? Of is het voldoende om het metaforische gehalte van welke uitdrukking of concept dan ook voor ogen te houden? Kunnen we zonder uitdrukking, om te evoceren? – de schoonheid in het schouwen, en het sublieme in het ervaren.


Kunst als het vieren van het bestaan in creativiteit!

God = Natuur = Creativiteit

6 juni 2017: Reflecties (XXI)

Wat maakt een nieuwe liefde zo lastig op latere leeftijd?

Wat mist is de aanloop vanuit betere tijden.

Uiterlijk, aantrekkelijkheid, erotiek: zij blijven belangrijk als ‘binnenkomer’, als verleiding tot een liefdesrelatie. En het kan niet worden ontkend: met de leeftijd neemt die aantrekkingskracht af.

Een liefdesrelatie op aantrekkelijke leeftijd begonnen went stukje bij beetje aan het verval; er is een basis gelegd die belangrijker is dan uiterlijk, etc.

Hoe aan die basis te geraken op latere leeftijd?
(Enkele van mijn vrienden zeiden 'nee', toen ik hen vroeg of zij ook nu op de vrouw zouden vallen met wie zij reeds jaren een relatie hebben... En dat geldt andersom waarschijnlijk evenzeer.)

Met het ouder worden en met het minder werkzaam worden van opsmuk en façade, toont zich wat eerder wel aanwezig was, maar niet zo zichtbaar. Ontnuchterend, en niet per se mooi menselijk.


Hoe is Nederland ontstaan, en wanneer? Eeuwenlang ‘ontstond’ er helemaal niets, hier, in de delta van de Rijn, en al helemaal geen Nederland. Er waren constant veranderingen en grensverschuivingen, met telkens andere rijken en rijkjes.

Ook was het een komen en gaan van stammen en groepen. Volksverhuizing was eerder de norm, dan de uitzondering, evenals machtswisseling.

Geopolitieke kaarten door de tijd heen, van wie in de Rijndelta woonden en in welke formatie, laten zien dat er de afgelopen 4000 jaar slechts sprake was van veranderingen. Dit ziende, wordt het bizar om te geloven in vaste, ja definitieve grenzen, net als menen dat er zoiets bestaat als een ‘Nederlands volk’. Welk volk dan? En welke grens?  

Als er al zoiets als ‘Nederland’ bestaat, dan is dat ongeveer net zolang als de Verenigde Staten, waarvan vaak gezegd wordt dat zij nog zo ‘jong’ zijn. NL is niet veel ouder.

Je vraagt je af hoe het komt dat wij in stabiliteit zijn gaan geloven, en vaste grenzen. Historisch is er geen enkele reden toe. ‘Alles stroomt, niets is blijvend’, zei Herakleitos reeds, zo’n 2500 jaar geleden. Waarom zou dat nu anders zijn?

Hoe zou (internationale) politiek eruitzien, als we uitgingen van permanente verandering, in plaats van streven naar stabiliteit?


De macht der gewoonte is de meest onzichtbare, - althans, voor degene die eraan is onderworpen. Zij wordt vrijwel dagelijks getest, maar zelden aangetast. Het vergt een diepgaande, bewuste inspanning om er verandering in te brengen. Onbewust veranderen gewoontes nauwelijks, zelfs niet in veranderde omstandigheden.

Spiritualiteit: hetgeen inspireert tot een mooi leven, - ingewikkelder is het niet, wat mij betreft.