13 augustus 2017: Reflecties (XXV)

Noodzaak om werkelijk levenliefhebbend en aards te gaan leven en denken: afrekenen met alle teleologie.

Zoals je de rede (opgevat als zintuig voor innerlijke tegenspraak) kunt negeren met het oog op een ‘hoger doel’ of een idealistisch project, zo kun je ook de macht van waarheid negeren, en gaan voor ‘alternatieve feiten’.

In het verhaal van het neoliberalisme heb ik alle ruimte, kan ik doen wat ik wil. In de realiteit van het neoliberalisme word ik beperkt in mijn mogelijkheden door machtsverhoudingen, gevestigde belangen, kongsi’s en elites.


Het is nu niet de tijd om de orde te willen bewaken of herstellen, maar om nieuwe wegen te zoeken en te experimenteren! Buiten de gebaande paden dus, creatief en zonder rekening te houden met gevestigde belangen en waarheden.


We leven in catastrofale tijden. Leve de vernieuwing!


Hoe niet waanzinnig te worden? Is dat door er vorm aan te geven? Is dat een reden om te studeren, veel te schrijven en creatief te zijn: om zo enigszins greep te houden op het (eigen) leven en niet te ‘ontsnappen’ in de gekte van oneindige vormloosheid?

Liefde: een vrouw verlangt dat er exclusief voor haar gekozen wordt, zelfs als minnares.

Passie voor waarheid: innerlijke tegenstrijdigheden niet voor lief kunnen en willen nemen.


Mensen willen erkenning, en dat geldt ook voor hun levensovertuiging. Er zijn levensovertuigingen die zich gemakkelijk laten koppelen en vermengen met andersdenkenden (zoals humanisme en boeddhisme). Er zijn levensovertuigingen die uitgaan van exclusiviteit, met een ingebouwde acceptatie van uitsluiting (zoals orthodoxe vormen van jodendom en christendom); hun exclusiviteit vertaalt zich doorgaans in een zelfbeeld van uitverkorenheid. En er zijn levensovertuigingen die universeel willen worden erkend, gekoppeld aan een zelfbepaalde wereldorde (zoals evangeliserende versies van het christendom en de islam); men zal niet rusten totdat iedereen hetzelfde geloof deelt of het aanvaardt als dominant.